Voor mij is het verhalen vertellen nauw verbonden met animisme en het sjamanistische pad dat ik bewandel. Verhalen vertellen is daarmee voor mij niet alleen een mooie kunstvorm, voor mij hebben verhalen kracht.

Kracht om verbinding te maken en te versterken, verbinding tussen mensen, tussen generaties, tussen mensen en niet-mensen, verbinding met de plek waar we zijn en leven.

Mensen hebben altijd verhalen verteld, en met deze verhalen verbonden ze hun gemeenschap met het land waar ze leefden, met de krachten en goden die zich daar manifesteerden. Verhalen hadden niet zozeer de functie om verklaringen te geven voor de krachten die mensen om zich heen ervaarden, ze waren geen proto-wetenschap. Verhalen gaven inhoud aan de relatie met deze krachten, ze duidden deze relatie en gaven handvatten om deze relatie te verdiepen.

Verhalen over Donar/Thor zijn geen grappige verklaringen van onwetenden die wilden snappen wát onweer was, het zijn recepten voor de relatie die zij onderhielden met dit onweer.

Vertellen zit ons nog altijd in het bloed. Netflix zit vol verhalen, maar hoe zit het met verbinding? Ieder op zijn eigen bank met zijn eigen verhaal op zijn eigen schermpje?

Een Levend Verhaal biedt iets anders. Het wordt in het moment vertelt, het ontstaat in het nu. De luisteraars en de verteller gaan een verbinding aan en creëren samen een wereld, waarbij iedereen zijn inleving en verbeeldingskracht inzet. En dan gebeurt er iets. dan gaat het verhaal zelf zingen, leven.

Zo mooi!